Το καπέλο το φτηνό

μου κουτσούλισε πτηνό

κι’ όλοι, λένε τι καλά

γούρι είναι και, χαρά

μα εγώ διαφωνώ,

με το σκεπτικό αυτό

διότι, έκανε ζημιά

του πτηνού η κουτσουλιά

τόσο, που είναι παρδαλό

απ’ το ασβέστιο θαρρώ

και, φοριέται μοναχά

κάθε… Απόκριες, παιδιά.

Όσο, για το τυχερό

φάνηκε τι να σας πω,

ήμουν που ήμουν φουκαράς

πάει στράφι κι’, ο  παράς

γιατί, ας ήτανε φτηνό

κάπως  παρακατιανό

έκανε καλή δουλειά,

με τον ήλιο  η το  βοριά

τώρα, μοιάζει γραφικό,

σαν  φωλιά, από  πτηνό!

Είδες πως,

το ερέθισμα της ύπαρξης

καταναλώνει την αυτοτέλεια

επιτρέποντας,

στην ευθύτητα της μνήμης

να εκμεταλλεύεται διαχρονικά

την ανευθυνότητα?

Είδες πως,

υιοθετώντας ως, ελιξίριο

αυτοκάθαρσης την παρανόηση

προπαγανδίζεις τη συσκότιση

ανατρέποντας,

στην αυθαιρεσία της αμφιβολίας

ευοίωνη, προοπτική?

Αντικρούοντας την αθωότητα

είδες πως,

τα λόγια, διολισθαίνουν

επί λευκού κλοιού ανοησίας,

σε εύγλωττη παρερμηνεία

ανάρμοστων σκέψεων?

Αναλογίσου!

Στων λόγων τη μελέτη,

κατανοείς…

Το μέγιστο της πλάνης?

Προς ώση ευθύτητας,

αποδέχεσαι…

Την παρόρμηση του λάθους?

Διχογνωμίας  αποτέλεσμα,

επαληθεύει το σκεπτικό!

Αγάπη μόνο εσύ

μπορείς να διαφεντεύεις,

τα πάθη στις καρδιές

μονάχη,  κυβερνάς

γλυκά, στη σκέψη

όταν ταξιδεύεις

κάθε αντίσταση,

σαν μέταλλο λυγάς.

Μπορεί αδύναμη

να κλαίς να ικετεύεις

να μοιάζει ο πόνος σου

αγιάτρευτος, βουβός

μα, σαν θυμώνεις

ξέρεις να παιδεύεις,

γίνεσαι τύραννος

αβάστακτος, σκληρός.

Την ίδια τη στιγμή

που εύνοια μας χαρίζεις

ζήλεια  ανυπόφορη

την ίδια μας κερνάς,

το αγγελικό σου

κρύβεις  προσωπείο

    άγριο θηρίο,

γίνεσαι και, πολεμάς.

Ντύνεις, με όνειρα

την άχαρη ζωή μας,

όπου εμφανίζεσαι

επικρατεί γιορτή,

πληγή σαν γίνεις

όμως, στη καρδιά μας

χέρια  …οπλίζεις, 

με ανείπωτη οργή.

Κάθε σου άγγιγμα,

προσφέρει τη γαλήνη

απλώνει εκχύλισμα,

σπάνιας ευωδιάς

σημάδια ωστόσο,

πάνω μας αφήνει

γιατί αγάπη και,

αγκάθια κουβαλάς.

Για όλους ...

Ανέκαθεν  παράτολμη

του  εγκέφαλου  η …γέννα  

για να πειστείς,  δοκίμασε

…οπλίσου, με μια  πένα

μετά, πιάσε  να  σκέφτεσαι

πως ,  πρέπει  να αραδιάσεις

κάθε  που θέλεις, στο χαρτί

ώστε,  να το  ταιριάξεις.

 Επέλεξε  όσες  λέξεις  βρεις

η  όσες  ενθυμείσαι

συγκράτησε  ερεθίσματα,  τριγύρω

όπου κι’ αν είσαι

κι’  όλα μαζί, στο  πρόχειρο

ξεκίνα  να… σκαλίζεις

να  τα… μακραίνεις, να… τραβάς ,

ν’  …αναποδογυρίζεις.

Τόση  λαχτάρα,  για να βγει

στρωτή ,ωραία ρίμα

που να σου κάνει ρυθμικό,

του οίστρο σου το ποίημα,

δεν είναι τόσο εύκολο

όσο  αρκετοί  νομίζουν

κι’ ασύντακτα, ανορθόγραφα,

όλο  ορνιθοσκαλίζουν.

Το κάθε τι που γράφεται

πρέπει και, να ταιριάζει

κάποιες φορές, ένα γραπτό

ύδατα λεν’ ταράζει…

Κατηγορώ!  Γράφει  ο  Ζολά

κι’ αυτό, μονάχα  φτάνει

να ανατρέψει αυθωρεί,

δικαστική… πλεκτάνη!

Του λόγου αριστουργήματα

λοιπόν, μην  αγνοήσεις

υπήρξαν κείμενα …φωτιά

που  ρίξαν, κυβερνήσεις.

Για να μη μπλέκεις, με γιατρούς

μη δε, με τσαρλατάνους

μετρίασε τη ζάχαρη

λιγόστεψε τ’ αλάτι

οπλίσου, με χαμόγελο

…κάνει κακό, στο άγχος

τα πάθη σου ελάττωσε

πες μακριά, στο πάχος…

Κράτησε, σώμα ενεργό

ψυχρή τη λογική σου

τα πόδια σου ολόθερμα

ίδια, με τη  καρδιά σου

το πρωινό …Βασιλικό

αρχοντικό το γεύμα

το δείπνο σου ασκητικό,

για να χεις, την υγεία σου

να σαι,  του χρόνου πάλι εδώ,

με σκούπα η φαράσι,

θα χει σου λέω, ένα σωρό

λάθη  απ’  το… δεκάξι!

Εποίησε  ο Αξαρλής…

Θεσ… σαλός  και, ποιητής

ο Αρτέμης  επί τούτου

μη, το προσπερνάς, στο ντούκου…

Εγκάρδιες ευχές , για καλές γιορτές, με καλό κρασί, εκλεκτή συντροφιά και, μπόλικο χιούμορ… τα υπόλοιπα  έπονται.

Σε θεωρούσα συντροφιά,

σε  νόμιζα, για ..φίλο

συχνά  αναρωτιόμουνα

εγώ, τι θα απογίνω,

σαν λείψεις απ’ τα χείλη μου

και, η φωτιά σου σβήσει

υπάρχει κάτι ισάξιο

να, σ’ αντικαταστήσει?

Στη κάπνα σου νωχελικά

έπλεκα  τ’ όνειρα μου

θαρρώντας  ότι  έπαιρνα

από σένα τα φτερά μου,

μ’ άσπονδε φίλε, στο μυαλό

έριχνες  σκοτοδίνη

αρρώστια, μες  τα σωθικά,

με πίσσα,  νικοτίνη.

Ωστόσο, δηλητήριο

αν ήσουν και, φαρμάκι

ναρκωτικό, στη σκέψη μου

διαρκώς, για να τη θέλγει

ποτέ, δε σου αντιστάθηκα

πικρό μου ..φιλαράκι

αφήνοντας τη μπόχα σου

το νου, να κυριεύει.

Γιατί, ήσουνα το  πάθος  μου

κι’ αρνιόμουνα το λάθος μου

καθώς, σε καλοπλήρωνα

ως  μάγκικη συνήθεια

μα, στη δική μου πρόφαση

εσύ, σαν ανταπόδοση

έγδερνες , με το βήχα σου

τα  πονεμένα  στήθια…

Ευτύχημα που η λογική

θες σοβαρά η αστεία

μου έθεσε  ερωτήματα

αξίζει αυτή  η φίλια

οπότε, βρήκα δύναμη

απόφαση να πάρω

απ’ το μυαλό μου τ’ άρρωστο

ευθύς να, σ’ αποβάλλω..

Τραβάω φρένο, έφτασε ώρα

πριν, με ξαπλώσεις, σε νεκροφόρα

αδειάζω του όπλο σου το γεμιστήρα

πετώ  πακέτο και, αναπτήρα

κι’ όσο, για τη φιλία σου,

στα αζήτητα, θα βάλω

γιατί, ρε .. παλιοτσίγαρο, 

δε σε γουστάρω, άλλο…! 

Τσακώθηκα, με τη.. ΔΕΗ

κι’ είπα, να τη χωρίσω

να παντρευτώ την ..Ύδρευση

καλύτερα να ζήσω

όμως, τη πάτησα επ’ αυτού

ξανά,  βγήκα  χαμένος

παίρνοντας  διαζύγιο

μα, ερωτοχτυπημένος

σύντομα,  πιάστηκα ξανά,

στα δίχτυα άλλης κυρίας

απείρως ομορφότερης

που λεν της …Εφορίας…

Αυτή, μου φάνηκε σπαθί

μπροστά απ’ την εποχή της

είχε αέρα, αρχοντιά

καμάρωνα  μαζί της

χώρια από σόι ,ξακουστό

γι’ αυτό,  είχα ενδώσει…

Τον.. Έμφια, είχα πεθερό

και,  πεθερά,  τη… Δόση.

Όμως  και, πάλι άτυχος

στάθηκα  στο φινάλε

διότι, είχε απαίτηση

του τύπου φέρε, βάλε

παρά όλα αυτά, δε θα χαθώ

άλλη, θα βρω σπαθάτη

να είναι φίνα, τροφαντή

κι’  όχι,  ολίγον σκάρτη

κουράγιο, έχω μπόλικο

οπότε  ξαναμπαίνω,

σε  γάμου περιπέτεια

μονάχος  μου, δε μένω!

Μια κυρία επισκέπτεται κατάστημα ηλεκτρικών ειδών και, ζητά από κάποιον υπάλληλο να της πει, πόσο στοιχίζει ένας ιμπρεσιονιστής. 

Την απορία σας κυρία μου, σε μια γκαλερί όχι εδώ της απαντά έκπληκτος εκείνος!
Μα τι λέτε καλέ ποια γκαλερί αφού, μια φίλη μου είπε πως εδώ πουλάτε αυτά τα μηχανήματα που ρουφάνε την υγρασία..!
Μήπως εννοείτε αφυγραντήρα, με ιονιστή?
Ακριβώς αυτό!

Για όλους..!

Ήλιε!  Σαν  απαξίωσες 

της  συννεφιάς  το δάκρυ,

με  την  υπεροψία  σου

και,  το έκανες   βροχή

ακόμη  κι’  αν  πιστώθηκε

στα  πορφυρά  σου  λάθη

για  μένα  ήταν  λύτρωση,

μια  Θεϊκή  γιορτή.

Μπορεί  εσύ, να  σκέφτηκες

…αυτή,  πολύ  μου  μπαίνει

κρύβει  το  μεγαλείο  μου,

με  βάζει στη  σκιά

έτσι , την  …αποπλάνησες

ώστε, μαζί  σου  εν τέλει

πρόθυμα  γονιμοποιεί

τα  άνθη,  τα  φυτά.

Τώρα, αν θες τη γνώμη μου

σου οφείλεται μεράδι

απ’ το  δικό της  φταίξιμο

καθώς   επ’ απειλή,

με  ηλιαχτίδες  φλογερές 

και, το θερμό σου χάδι

η  άπιστη ερωμένη σου

γλυκά,  καρποφορεί.

Στο  νοσοκομείο: Εντολή γιατρού, σε νεοπροσλαμβανόμενη νοσοκόμα.
Αδελφή, μπορείς να πας, μια πάπια στο δωμάτιο 120  που χρειάζεται ο ασθενής?
Βεβαίως γιατρέ.
Μετά από κάμποση  ώρα ο γιατρός που επισκέπτεται τον ασθενή  βάζει τις φωνές ..
Αδελφή τι, στα κομμάτια πάπια είναι αυτή?
Με συγχωρείτε γιατρέ άλλα.. δεν έβρισκα φρέσκια και, του πήρα κατεψυγμένη πειράζει?

Στο ματωμένο σου μανδύα

συγκλονισμένοι προσπαθούμε

…Ειρήνη , μ’ αφορμή τη  λύπη

τον παρονομαστή να βρούμε.

Είναι αποτρόπαια η  πράξη

κι’  έναυσμα,  απαίσιο  ορίζει

καθώς  το πρόσχημα  απαλείφει

στρατούς,  για  αντίποινα ν’ οπλίζει.

Θρηνούν, μεσίστιες σημαίες,

στη παγωνιά έρημων δρόμων

όπου,  των όπλων μαύρη κάννη

στέκει  γεμάτη  επί ώμων

σκορπώντας,  ρίγη  ανατριχίλας

μα και,  γροθιά υπερυψωμένη

σ’ όποιον θαρρεί, θα επιβάλλει

της  ζούγκλας  νόμους  η  επιμένει

άφρων,  σ’ αλόγιστες  ιδέες

μ’   άκρατο  παραλογισμό  

ότι,  έχει  ευθύνη να  γνωρίζει  

χορούς  θανάτου  προτού  σύρει

η  φρίκη,  στην οργή  αναθέτει

ποινή θυμού  που καθορίζει,

πως,  μετατρέπεται το  δίκιο,

    σε  νεκρική,  λεπτού σιγή.

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους..!

Στο είπα, τα όνειρα πως, είναι δανεικά

γιατί η ζωή μας, εφευρίσκει χίλιους τρόπους
να καταστρέφει της ψυχής τα ιδανικά,
σε αδιέξοδο να φέρνει τους ανθρώπους.
Στο είπα η ελπίδα, αυταπάτες καλλιεργεί,
σαν παραμύθι που τη σκέψη, γοητεύει
 τέχνασμα λόγου που απλώς, δικαιολογεί
γιατί το όνειρο, μας απογοητεύει.
Στο είπα ο έρωτας, αν μοιάζει, με φωτιά
και, κατακαίει της καρδιάς τα φυλλοκάρδια,
στο τέλος στάχτη, αφήνει μόνο και, βρωμιά
νεκρές αισθήσεις, με ανεξίτηλα σημάδια.
Στο είπα η φιλία προδοσία, θα γεννά
είναι ευάλωτη απ’ τη φύση της να φθίνει,
φέρνει χαρά, στη παιδική ανεμελιά
όμως, στο τέλος, ξέρει πόνο να σου δίνει.
Στο είπα η κατάληξη, στου χρόνου τη ροή,
θα είναι η απόλυτη της μοναξιάς παρέα
καθώς, αγγίζει φιλικά κάθε ψυχή,
με αναμνήσεις η με δάκρυα, φευγαλέα.
Στο είπα ο χάρος, σε παράθυρο ανοικτό
κρυμμένος στέκεται, στο σκιερό  περβάζι
παίζει παράξενο, με τη ζωή κρυφτό
μα, στο φινάλε τη σφραγίδα, αυτός βάζει!

Για όλους...!

Για όλους ...!

Για όλους..!

Για όλους..!

Φρόντισα πολύ πρωί- νωρίς,

σαν του ήλιου έσκασε αχτίδα

να βρεθώ, σε στάση αναμονής,

για να καρτεράω την ελπίδα.

Έμαθα πως, κάνει το στερνό

δρομολόι, στη γραμμή ετούτη

κι’ έτσι, αποφάσισα πουρνό

και, δεν το κουνάω ούτε ρούπι.

Μη τυχόν μου φύγει και, χαθεί

εύκολο, δεν είναι να ξανάρθει

μα η αναίσθητη καθυστερεί

και, αναρωτιέμαι πότε, θα ρθει… 

Μεσημέρι και, αδημονώ

τα νευράκια μου χορδές βαρούνε

άρχισα, διαβάτες να ρωτώ

μα, δε ξέρανε, για να μου πούνε.

Κάπου, στον ορίζοντα θαρρώ

σκονισμένο όχημα να είδα

παίρνω θάρρος και, αναφωνώ

επί τέλους, φτάνει  η ελπίδα.

Όμως, λάθος έκανα φριχτό

  κι’ υπομονή μου εξαντλείται

ήτανε καμιόνι αδειανό

και, το όνειρο μου αναιρείται

Κάποιος που με βλέπει, στη νυχτιά

να μαι εκεί, στη στάση κολλημένος

έρχεται και, με ρωτά δειλά

τι να περιμένω ο καημένος…

Την ελπίδα, ευθέως του απαντώ

μου παν από δω μόνο, περνάει

τώρα, αυτό ήταν πριν καιρό

άλλαξε μου λέει και, γελάει.

Άλλαξε? Ελπίζω χωρατό

άνθρωπε μου λες, μη νευριάσω

μπα αλήθεια, να φιλώ σταυρό

κόντεψα απ’ τα νεύρα μου, να σκάσω.

Άντε τώρα, στο ξανά, μανά

να βγω, στο σεργιάνι να τη ψάξω,

σε ποια ρούγα και, σε ποια στενά,

με τη αντοχή, για να τη φτάσω.

Κάθισα ,σε βράχο σκυθρωπός

ράκος και, κουρέλι πρέπει να μουν

γιατί, τσούρμο επιβάτες ευτυχώς

ήρθαν ξαφνικά να, με συνδράμουν

κάποιος, τους ξεγέλασε κι’ αυτούς

κι’ ήρθαν πεζοπόροι ως τη στάση

μα, έχω το δικαίωμα να πω

καρντάσια! …Μας την έχουν σκάσει!

Για όλους..!

 Λυπάμαι… Αν τη μοίρα μου

καθόρισαν οι  άλλοι

αφήνοντας  από παιδί

να  ζω, σ΄ έντεχνη πλάνη,

  σε κοινωνία  ιδανική

λεύτερος  δήθεν, θα μαι

και, πουπουλένιο σύννεφο,

θα έχω να κοιμάμαι,

με φίνο κλινοσκέπασμα

και, έπαρση σπουδαίου

σ’ ευδαιμονίας όνειρα

τον ύπνο του δικαίου…

Οπότε, οι ενδοιασμοί,

σε μάτια υπνωτισμένα,

θα παραμένουν εσαεί

αφηρημένη,  έννοια.

.

Λυπάμαι…  Συρματόπλεγμα,

τριγύρω,  σκύλοι, τρέχουν

τη κάθε αθώα κίνηση 

κάμερες, την ελέγχουν

μέχρι και, τη παρόρμηση

να φύγω,  ν’ αποδράσω

το ευνουχισμένο μου μυαλό

την αναστέλλει , πάσο..

Έτσι, γυρνώ εσώκλειστος,

σ’ αμαρτωλό τοπίο

κατεστημένο, συμπαγές,

κλειστό ιερατείο

όπου,  ωχριούν τα μάτια μου

θυμός, με περιβάλλει

 μ’  ανάθεμα  η  συνείδηση

  σιωπά και, με …προσβάλει…

.

Γιατί, αποφεύγω  σκόπιμα

να βγω και, να κραυγάσω

να στηλιτεύσω  τ’ άθλια

βρωμιές να ξεσκεπάσω,

για κάθε  σάπιο, απαίσιο,

φτηνό η τετριμμένο

μόνο, σφυρίζω αμέριμνα

κι’ ας  θέλω να.. ξεράσω…

Χώρια μέσα στο θέατρο

 αυτό, του παραλόγου,

τη στέρηση του πνεύματος

την  ένδεια του λόγου

να υπερτερούν  απέναντι

άξιων η δικαίων

ρόλους,  πληρώνω ατάλαντων,

γελοίων και, χυδαίων.

.

Λυπάμαι…  Αν  προσποιητά

 ανούσια, γελάσω

στα ουσιώδη προσπερνώ

τη …κάνω, μη κοιτάξω

προσθέτοντας  ταφόπλακα

  στη μνήμη να ξεχνάει

  γιατί, ευνοώ τ’ ανήθικα

  κι’ ευθύνες  μη ζητάει …

Σαν εξυμνώ,  αυλοκόλακες

να, με διαφεντεύουν

απάτριδες  η  αναιδείς,

  στη κορυφή  ν’ ανέβουν

οσφυοκάμπτες,  κόρακες,

γύπες, που σάλια εκκρίνουν,

σ’ ότι αρπάξει  ο κώλος τους,

σαν τρώνε η σαν πίνουν.

.

Λυπάμαι… Ενώ, χάνονται

 τα έθιμα, τα ήθη

μ’ αλαλαγμούς,  προστρέχουμε

 αφηνιασμένα πλήθη,

σε  πενιχρά  θεάματα

σαχλά, μήπως τη …βρούμε

όπου,  μας  ειρωνεύονται

μα,  εθελοτυφλούμε… 

Προτρέποντας  να ευδοκιμούν

σπόροι κακού αφθόνως

μαζί, με μπόχα, αποστροφή,

αηδία  αλλά,  συγχρόνως

ξεπλένοντας  ως πόντιοι

τα χέρια μας  Πιλάτοι,

αποποιούμαστε ενοχές,

για τα φρικτά μας,  λάθη.

.

Λυπάμαι … Αν  η αγνότητα,

 σκοπίμως  μένει  μύθος,

για να  προάγεται αφειδώς

το θράσος , απ’ το ήθος

αμφισβητώντας  το αληθές

στη σκιά να ξεθωριάζει

προβάλλοντας το κίβδηλο,

γνήσιο  να φαντάζει…

Έτσι, με μάσκες ιλαρές

  γεμάτοι  αυταπάτες
 αιδούς .. Αργείων σιωπή,
 κρατάμε στις απάτες
και,  όσα ανοσιουργήματα
προωθούνται από  …Εφιάλτες

ως, έξτρα  αριστουργήματα,

για… Έλληνες,  μαλάκες!

.

Λυπάμαι… Για όσα ψέματα

 κατά συνθήκη λέμε

μπιζάροντας  τ’ ανήθικα

τριγύρω,  αντί να κλαίμε

που οδεύουμε  ολοταχώς,

στη κατηφόρα …αλφάδι

πίσω, από ανάξιους αρχηγούς,

σαν άμυαλο κοπάδι…

Δίχως αντίσταση  επαρκή

χωρίς,  πυγμή  η  γνώση

φτάνει,  στο γκρεμοτσάκισμα

να εισπράξουμε τη βρώση

επικροτώντας  ρέμπελους,

παλιάτσους  δίχως  τσίπα

ανέντιμους  επιρρεπείς,

του τύπου, είπα -ξείπα .

.

Λυπάμαι… Που ιδιοτελώς,

χειροκροτούμε αθλίους

τυχάρπαστους, ανεύθυνους

 παρείσακτους,  αχρείους

παρ’ όλα αυτά το πάθημα,

δε μας πτοεί, στα ίδια

εκ’ των υστέρων βρίζουμε

μας  πρήξατε, τ’  αρχ….

Κοιλιόδουλοι, ρεντίκολα, 
φτηνοί αεριτζήδες,

μία ζωή απ’ το αίμα μας

  ρουφάτε, νυχτερίδες

ωστόσο,  απ’ τα κέρατα,
δε πιάνουμε το ταύρο

προσφέροντας τη πλάτη μας

να παίζουνε, μπιλιάρδο.

.

Αλήθεια… Πως, αντέχουμε

να  βλέπουμε καθρέφτη

αφ’ υψηλού και, νιώθουμε

  πολίτες όπως πρέπει

εφ’ όσον οι αξίες μας,

 στη πράξη αναιρούνται

  αλλιώς, με ποια εξήγηση,

 σ΄ εκείνους που στερούνται…

Χαρίζουμε μηδαμινό,

παρηγοριάς  μεράδι

και, δίνουμε δικαίωμα

των σκουπιδιών οι κάδοι

να ορθώνονται ανάχωμα,

στη πείνα που θεριεύει,

προσφέροντας στη παρακμή,

..γιάφκες, να ελλοχεύει!

.

Λυπάμαι… Το μοτίβο αυτό

  επιεικώς  συνήθεια

αναδεικνύει  προφανώς

τη  ποιό στυγνή, αλήθεια…

Αλήθεια, πανανθρώπινη

  που ελπίδες, δεν αφήνει

σφραγίζοντας  διαχρονικά

τη φράση…Είμαστε κτήνη!

Για τούτο, ας σκεφτεί καθείς

πριν κλάψει η γελάσει

αξίζει  τ’ αποτέλεσμα

να το διασκεδάσει,

καθόσον η  εξίσωση

ανκαι, παροιμιώδης

Δύο  επί  ένα, εις φέρετρο

μας θέλει… Μνημειώδεις!

Πάμε ξανά,  στην  ανηφόρα … 

αρχηγέ
φόρα  τα  ρούχα,  τα  φευγάτα,
τα  ριγέ.
Κάνε  παιχνίδι  και,  προχώρα…
 αρχηγέ
τρέχει,  ξωπίσω σου  το  πλήθος,
το  εμπριμέ.

Το  χειροκρότημα  για , σένα…
αρχηγέ
σηκώνουν  λάβαρα,  βαμμένα…
αμπιγέ.
Κάνε  παιχνίδι, όπως  ξέρεις…
ντεκλαρέ
την  κούπα  κέρδισες, κι΄ ας  ήσουν…
ντεφορμέ.

Κοίταξε  πόσοι, σε ραντίζουν…
κομφετί
για, να ταιριάζει στο Αρμάνι σου…
ασορτί.
Σου  ενισχύουν, το υπέροχο…
πρεστίζ
θέλουν σαν πίνακας,  να μοιάζεις…
του Ματίς

Μοίρασε  ελπίδες,  διαφώτισε…
αν θες,
με τα υπέροχα, or not σου
η τα yes
κόστος,  δεν  έχουν οι λευκές…
επιταγές
στην τόση βρώμα τι, θα κάνει…
ένας  λεκές.


Το   νενικήκαμεν  διακήρυξε…
αρχηγέ
ύστερα,  απόλαυσε  κομμάτι…
Μπον  φιλέ.
εμείς  ριλάξ,  κονσερβοκούτι… 
ξεφλουδέ
μα τέρμα  οι  βλάξ  και, άντε χέσου…
Αρχηγέ!

Πάμε ξανά,  στην  ανηφόρα … 

αρχηγέ
φόρα  τα  ρούχα,  τα  φευγάτα,
τα  ριγέ.
Κάνε  παιχνίδι  και,  προχώρα…
 αρχηγέ
τρέχει,  ξωπίσω σου  το  πλήθος,
το  εμπριμέ.

Το  χειροκρότημα  για , σένα…
αρχηγέ
σηκώνουν  λάβαρα,  βαμμένα…
αμπιγέ.
Κάνε  παιχνίδι, όπως  ξέρεις…
ντεκλαρέ
την  κούπα  κέρδισες, κι΄ ας  ήσουν…
ντεφορμέ.

Κοίταξε  πόσοι, σε ραντίζουν…
κομφετί
για, να ταιριάζει στο Αρμάνι σου…
ασορτί.
Σου  ενισχύουν, το υπέροχο…
πρεστίζ
θέλουν σαν πίνακας,  να μοιάζεις…
του Ματίς

Μοίρασε  ελπίδες,  διαφώτισε…
αν θες,
με τα υπέροχα, or not σου
η τα yes
κόστος,  δεν  έχουν οι λευκές…
επιταγές
στην τόση βρώμα τι, θα κάνει…
ένας  λεκές.


Το   νενικήκαμεν  διακήρυξε…
αρχηγέ
ύστερα,  απόλαυσε  κομμάτι…
Μπον  φιλέ.
εμείς  ριλάξ,  κονσερβοκούτι… 
ξεφλουδέ
μα τέρμα  οι  βλάξ  και, άντε χέσου…
Αρχηγέ!

Πάμε ξανά,  στην  ανηφόρα … 

αρχηγέ
φόρα  τα  ρούχα,  τα  φευγάτα,
τα  ριγέ.
Κάνε  παιχνίδι  και,  προχώρα…
 αρχηγέ
τρέχει,  ξωπίσω σου  το  πλήθος,
το  εμπριμέ.

Το  χειροκρότημα  για , σένα…
αρχηγέ
σηκώνουν  λάβαρα,  βαμμένα…
αμπιγέ.
Κάνε  παιχνίδι, όπως  ξέρεις…
ντεκλαρέ
την  κούπα  κέρδισες, κι΄ ας  ήσουν…
ντεφορμέ.

Κοίταξε  πόσοι, σε ραντίζουν…
κομφετί
για, να ταιριάζει στο Αρμάνι σου…
ασορτί.
Σου  ενισχύουν, το υπέροχο…
πρεστίζ
θέλουν σαν πίνακας,  να μοιάζεις…
του Ματίς

Μοίρασε  ελπίδες,  διαφώτισε…
αν θες,
με τα υπέροχα, or not σου
η τα yes
κόστος,  δεν  έχουν οι λευκές…
επιταγές
στην τόση βρώμα τι, θα κάνει…
ένας  λεκές.


Το   νενικήκαμεν  διακήρυξε…
αρχηγέ
ύστερα,  απόλαυσε  κομμάτι…
Μπον  φιλέ.
εμείς  ριλάξ,  κονσερβοκούτι… 
ξεφλουδέ
μα τέρμα  οι  βλάξ  και, άντε χέσου…
Αρχηγέ!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Το  Δημοκρατικό δικαίωμα-  Αι σιχτίρ

Λίαν προσφάτως, ένα  δροσερό πρωινό της περασμένης εβδομάδος εκεί που , αμέριμνος απολάμβανα το περίπατο μου ρεμβάζοντας εις παραλιακή τοποθεσία, ξαφνικά,  σαν ένα …αστροπελέκι να  έσκασε ζοφερά τη πλάτη μου κόντεψα,  να πέσω με πάταγο, στο πλακόστρωτο.
Με σφιγμένο στήθος και, κομμένη αναπνοή γυρίζω και, τι να δω..
Το ..Λάκη που, είχε αμολήσει τη χερούκλα του κάνοντας  χειροπρακτική, στην ευθυτενή μου κορμοστασιά.
Κύριε.. Μάκη μας τι χαμπάρια?
Κεριά και, λιβάνια ..Λάκη!
Μήπως θύμωσες, με τη πρωτότυπη χαιρετούρα μας?
Αν  εννοείς χαιρετούρα τη κατραπακιά τι να σου πω είσαι και, μεγάλος άνθρωπος.
Σιγά κύριε ..Μάκης μας ,ένα απαλό αγγιγματάκι σου κάναμε.
Τι αγγιγματάκι που, με ξετίναξες σαν σκονισμένο πάπλωμα!
Μην υπερβάλουμε κιόλας κύριε Μάκη μας, μια ελαφριά χειρονομία ήταν όχι τίποτε συγκλονιστικό.
Ακριβώς όπως τα λες.  Κάπως έτσι  η βαριοπούλα, εκδικείται το καρφί.
Αμάν κύριε… Μάκης μας!  Πως εξέλαβες τόσο επιθετικά την αγαθή μας προσέγγιση?
Αγαθή προσέγγιση η …προσάραξη της χερούκλας σου, στη καμπούρα μου?
Πω, πω κύριε …Μάκη μας τέτοια εχθρική αντιμετώπιση, για μια ανθρώπινη επαφή από φίλο, δεν τι περιμέναμε.
Μ’ αρέσει …Λάκη που, παρεξηγηθήκατε από τη συμπεριφορά μου σκέψου εγώ, με τη  κυρτωμένη πλάτη.
Ποιους  εννοείς ?
Αυτούς, που επικαλείσαι, στο  πληθυντικό σου!
Ένεκα σεβασμού στο πρόσωπο σας  αν κι’ αυτό, σας  πείραξε κύριε… Μάκη μας  τότε, τι να πω.
Το συγγνώμη που, χάθηκε από το λεξιλόγιο σου αυτό πρώτα, έπρεπε να ξεφουρνίσεις …Λάκη!
Εντάξειειει,  το δηκτικό κάρφωμα δεκτό την επόμενη φορά, θα ανακόψω  πρύμνα και, δεόντως  μα...
Δεν αλλάζουμε κουβέντα?
Γιατί, δε  σε συμφέρει ν’ ακούς τα σχολιανά σου?
Το πολύ το κυρ’ ελέησον το βαριέται κι’ ο παππάς  κύριε ..Μάκη άλλωστε, υπάρχουν τόσα άλλα, συνταρακτικά ενδιαφέροντα!
Και, ποια είναι αυτά ..Λάκη?
Οι επικείμενες εκλογές ας πούμε εσένα, δε σ’ ενδιαφέρουν?
Μπα, πήγε περίπατο ο πληθυντικός ?
Αφού, με πρόγκιξες κύριε ..Μάκη υποβιβάζω το επίπεδο στον ενικό.
Ορίστε, παρ’ τον στο γάμο σου, να σου πει και του χρόνου τέλος πάντων, έδωσα τόπο στην οργή απαντώντας, στο ερώτημα του.
Οι  εκλογές σου, δε  νομίζω να με αφορούν… Έπαψα να πιστεύω, σε πολιτικά τερτίπια.
Εννοείς,  δε ψηφίζεις κανένα?
Αν σ’ ενδιαφέρει τόσο …Λάκη ναι , υποστηρίζω το κόμμα της αποχής!
Και, δέχεσαι ν’ απεμπολήσεις το δημοκρατικό σου δικαίωμα?
Το θεωρώ ποιο σώφρων διότι, τα τελευταία χρόνια που, έκανα  χρήση αυτού του προνομίου  παραδόξως,  λιγόστευε η σύνταξή μου , αυξάνονταν οι φόροι μου, μειώνονταν η αγοραστική μου δυνατότητα ,  χώρια που, μετά το  θεσπέσιο χαιρετισμό σου το ασφαλιστικό μου ταμείο, δε θα καλύπτει  τα μασάζ που, μου χρειάζονται  κατεπειγόντως  γιατί  πιάστηκα,  οπότε…
Μάλλον το δημοκρατικό μου δικαίωμα, θα  φταίει γι’ όλα τούτα γι’ αυτό, απορρίπτω τον ισχυρισμό σου κάτι άλλο?
Τουλάχιστον κύριε Μάκη, μια καλή  συμβουλή τι να ψηφίσουμε εμείς οι υπόλοιποι?
Αι σιχτίρ!  Ρε …Λάκη  είπα και, αποχώρησα σκεβρωμένος… επί το δεξιότερο λόγω, αριστερής  απόκλισης  επί της κεντρώας  μου, σπονδυλικής στήλης.

Για όλους...!

Ζωγράφιζα το κόσμο μου,
σε όμορφες εικόνες,
με κήπους ανθοστόλιστους,
στα πόδια των …Θεών.
Με παιδικά χαμόγελα
κι’ ανέμελους κανόνες
χρωμάτων, ευυπόληπτους,
για  χάρμα οφθαλμών.

Ζωγράφιζα το κόσμο μου
γεμάτο παραμύθια
Χιονάτες, βασιλόπουλα
διαλόγους τρυφερούς.
Ημέρες  ηλιόλουστες
που ξέφευγε η συνήθεια,
με την ελπίδα αχόρταγα
να λύσουνε χρησμούς.

Ζωγράφιζα το κόσμο μου,
σ’ εαρινούς κοιτώνες
καταμετρώντας άπειρα
άστρα, σε ξαστεριά.
Με ευωδιές, αρώματα
ιστορικούς αγώνες…
Ελλήνων κατορθώματα,
ιερή κληρονομιά.

Τι κρίμα!  Τα ερεθίσματα
που, μ’ έκαναν να …οπλίζω
τη σκέψη μου και,… κάλπαζε,
σαν άτι φλογερό,
μου δίνουνε τώρα ερείσματα
που  απαιτούν να σβήσω,
τα χρώματα από το καμβά
του σήμερα, όπου ζω!

Για όλους...!

Για χαμογελαστούς...!

Ανέπαφη θωριά των αστεριών,

στη φυλλωσιά συναισθημάτων φευγαλέα

θωπεύει την σκηνή ερωτικών

…τιτιβισμάτων, στην απλόχερη αλέα.

Φεγγάρια, ασημόφερτα διπλά

ονείροκρεμασμένα σ’ άδειο θόλο,

στο  κάδρο υποκύπτουν τόσο απλά

στον έρωτα, για να χουν πρώτο ρόλο.

Πολύχρωμη  παλέτα η ζωή

ραντίζει των χρωμάτων τη μαγεία,

σ’ εκείνη την υπέροχη στιγμή,

σαν  γράφει η αγάπη ελεγεία

ντυμένη, με διάσπαρτο ουρανό

από άστρα και, φεγγάρια σμιλεμένα

…υποταγμένα μπρός τα, σ΄ αγαπώ

καθώς, δυο κορμιά γίνονται ένα.

Η αλώβητη,  νυχτερινή σκηνή

από  αηδονιών …ηχογραφείται τη παρέα

κι’  εκείνα, αφειδώς κάθε πρωί

την  κελαηδολαλούνε τόσο ωραία.

Για, όλα τούτα τα αισθαντικά,

το  λέω τώρα, που τα περιγράφω

αναφωνώ, με όσα βλέπω στον καμβά…

Εκπληκτικό και, μπράβο! Στο ζωγράφο.

Σε μια πόλη που, με ματώνει

σε μια αγάπη που, με πονά,

ήσουν δωσμένη ψυχή μου όλη

γι’ αυτό ο πόνος, δεν μου περνά.

Σαν  αγκάθι εκείνη η  αγάπη,

αγκυλώνει κι’ ανησυχώ

και, στην πόλη που, με πληγώνει

πέτρα ρίχνω  κι’ όμως, γυρνώ.

Χρόνε αλήθεια  γοργά που παίρνεις

τα όνειρα μας τα παιδικά

λίγο πίσω γιατί, δε φέρνεις

τα όσα ωραία κι’  αληθινά

τότε, που έδειχνε η  πόλη

όμορφη πάντα και, γιορτινή

και η αγάπη, σαν περιβόλι

 γνήσια ήταν, αυθεντική.

Αναμνήσεις  αγαπημένες

τόσο οικείες  και, μακρινές

οίκτο, για δείξτε, στις πονεμένες

μες το μυαλό μου, μαύρες σκιές.

Και, εάν  η πόλη με παρασέρνει,

 σε μια αγάπη π' αδιαφορεί

χρόνια τα πρώτα, στο νου μου φέρνει

ωστόσο δάκρυ, δεν ωφελεί.

Για γνωστικούς...!

Δεν ξέρει, τι μου στέρησε,

σαν η βροχή σταμάτησε, στα μάτια της

κι’ ο  ήλιος, αφιλόξενα προδόθηκε

αφήνοντας στο γέλιο της  αλμύρα.

Ντυμένο, ανυπόληπτη πορφύρα

το όνειρο, στον οίκτο παραδόθηκε

καθώς, οι ενοχές βρήκαν αιτία

να …κλέψουν  το ουράνιο μου  τόξο.

Δεν ξέρει, τι μου στέρησε

η φλόγα, μόλις έσβησε στα χείλη της

και, στάχτη πνιγηρή έχει απομείνει

στο μέρος, που χαμόγελα …κυλούσαν.

Τον έρωτα, ατέλειωτα υμνούσαν

προτού, ανεπανόρθωτα επιμείνει

 η αφορμή, παράσιτο  να γίνει

σκοτώνοντας, μια τρυφερή ελπίδα.

Αφήνοντας, να εκτεθεί η πίστη

κατάφερε, αδίκως  να επιδείξει

προτού, σε τέλμα απάτης, επιρρίψει

τα λόγια των ευχών τα μαγικά,

δεν πρέπει  ν’ ηχούν ερωτικά,

σε  όρκους , που αναίρεσε

προβάλλοντας την ζήλεια εριστικά,  

δεν ξέρει, τι  μου στέρησε.  

Για όλους...!

Για όλους...!

Άραγε  η  ζωή  τι  είναι,

φιλοσόφησες   καλά?

Όλο εραστές  να σμίγουν

φίλοι, που  διαρκώς  προδίδουν

συνειδήσεις,  που ενδίδουν,

σ’ απροσάρμοστα  μυαλά,

ένα φύσημα του αγέρα,

μια  ιδέα,  τελικά…

Αν εμπέδωσες  τα ωραία

πρόβλημα  παύει να  είναι…

Μέτρια λογική αν έχεις

υπακούς  και, δεν  προτρέχεις

άνεση, θα αποκτήσεις

που, κατέχουν  λιγοστοί

ώστε, την  ιδέα  γλέντι

κάνε αν θέλεις  πριν  κοπεί.

Υστεροφημία  πάλι

αν γυρεύεις  να αφήσεις

άλλαξε τις αντιλήψεις

γίνε , άνθρωπος σωστός

κοίταζε να εκτιμήσεις

ότι, γύρω σου αξίζει

μην σκεφτείς  να χαραμίσεις

την …ιδέα  ως , θνητός!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Το κάθε πριν αν και, θεωρητικά κρίνεται υπεύθυνο, για το μετά έχει, το ελαφρυντικό της άγνοιας παρ’ εκτός και, με επίγνωση της επερχόμενης φθοράς οδηγεί, στης συμφοράς το απονενοημένο διάβημα τότε και, μόνο τότε, μια παράδοξη εγκεφαλική  ασυνέπεια, ερμηνεύει τα μελλούμενα ως απ’ αρχή, άδοξου τέλους…

Για όλους...!

Στα απρόσμενα του κόσμου
έστησα ευήκοον ους

να …συλλάβω των ανθρώπων
τα  όμορφα που κρύβει ο νους
παραδόξως, στη σιωπή μου
μπας  και …πιάσω κάτι τι
σκεπτικό καλό ούτε, ένα 
μόνο πόνος  και, οργή!

Σκέφτηκα, να ξανακούσω
μη, δεν άκουσα καλά,
δεν μπορεί ουδείς, στον κόσμο
να μην σκέφτεται …σωστά
μα και, πάλι κάθε ήχος,
κάθε σκέψη και ,ειρμός
φτάνανε γεμάτα θλίψη
τα πλημύριζε θυμός!

Έκανα σιγή ιχθύος
αφουγκράστηκα βαθιά
μη τυχόν μου χε  ξεφύγει,
λεπτομέρεια καμιά
μέσα όμως, στην απαίσια
νεκρική, που λεν σιγή
σκέψη, μια καλή, δεν βρήκα
…ιαχές  και, οδυρμοί!

Είπα, να  αλλάξω θέση 
μήπως,  έφταιγα εγώ,
το ακραίο τούτο δείγμα
δεν μπορούσα να δεχτώ
στριφογύρισα, όταν ξάφνου
έκπληκτος, ομολογώ…
Πιάνω ευχή ήταν, μιας μάνας,
στον μονάκριβο της γιό!

Για όλους...!

Για όλους...!

Σε σκλαβοπάζαρα των ιδεών

μεταπωλήθηκε, ανέντιμα η αξία

κηρύχθηκε έκπτωτη, παλαιών αρχών

καθώς, στο λόγο ποίος, δίνει σημασία.

Η  απαξίωση την κάθε αρετή

επιδιώκει, να ναι έννοια αφηρημένη…

Την θέλει  ανέφικτη, στην συμπαγή

παραφθορά της ανομίας, εθισμένη.

Το απροσπέλαστο της προστυχιάς

καραδοκεί καθώς σμιλεύει, με κακία

η συναισθήματα απανθρωπιάς

την καλοσύνη ώστε, να …βαφτεί  αδικία.

Της αφροσύνης κνούτο οι ενοχές

ραπίζουν άνομα, ιμιτασιόν αλήθειες

συνομολόγησαν και, μαύρες εποχές

ώστε, τα γνήσια να φαίνονται συνήθειες.

Για όλους..!

…Λησμόνησα τις αρετές

δίνοντας βάση, σε χαρές

τις ελαφρότητας γιατί,

αρνήθηκα την μπόρα

που, έβλεπα από μακριά,

μ’ αστροπελέκια δυνατά

αλλά, απαθής  εγωπαθώς

…διέφθειρα την ώρα.

…Επιρρεπείς, στα εύκολα

κατάφερνα τα δύσκολα,

σαν έξυπνος να παρατώ

γλυτώνοντας… οδύνες.

Στον εαυτό μου επιεικής

την έβρισκα περιχαρής,

σαν έριχνα,  σ’ άλλο ρωμιό

όλες μου τις ευθύνες.

Απαξιώνοντας θεσμούς

έδωσα αξία, σε εσμούς

αφήνοντας,  βραδυφλεγείς

να πυρπολούν την χώρα

τώρα, ακούω αλαλαγμούς,

κατάρες μαύρες και, λυγμούς

καθώς, πλησίασε εγγύς

της πληρωμής η ώρα.

Στην μισάνοιχτη πόρτα,

μια στιγμιαία, κλεφτή ματιά

σφράγιζε, με αδιέξοδο την σιωπή καθώς,

το επικίνδυνο μυστικό,

δι’ ενός αμφισβητούμενου  ίσως,

αποδυνάμωνε  την μαρτυρία του ναι

…καταφέρνοντας έτσι,

να αιωρείται  σκόπιμα η συσκότιση…

Απεναντίας, κάθε αντίφαση

διατηρούσε ανοχύρωτη στην  αλλοτρίωση,

την αληθινή ροή  απαξιώνοντας,

με χροιά ψευδαίσθησης, την  άνομη πράξη!